گفتگو درمورد لفظ یمانی وسفیانی (1)

پدر و فرزندان بعد از صرف شام  گرد هم آمدند، واثق شروع کرد وگفت: پدر مفهوم بحث و گفتگویی که دیشب داشتیم را برای دوستانم در دانشگاه که بعضی از آن ها مذهبی غیر از مذهب اهل بیت (ع) داشتند ،نقل کردم، که خیلی خوشحال شدند ،و اصرار داشتند که به دیدن شما بیایند و از سخنانتان استفاده کنند . پدر در این مورد چه
می گوید. 

پدر: ان شاء الله  اگر خدا بخواهد با آنان هم جلسه ای در زمان مناسب خواهیم داشت ،زیرا حالا می خواهم با شما در مورد موضوع مهمی گفتگو کنم تا دانستنی هایی از دعوت مبارک یمانی برای شما شرح بدهم و نشستمان را با دوستانت به وقت آخر موکول می کنیم ، زیرابه طبیعت حال سخن با آنان با سخن گفتن  در بین ما فرق می کند پس ملاقاتبا آنها را به وقت دیگر موکول کن.

واثق : ان انشاء الله به آن ها خبر می دهم که در زمان مناسب با آنها ملاقات خواهیم داشت ،و زمان ملاقات را بعد از هماهنگی لازم با شما به آن ها خبرخواهم داد.

پدر : سخنانم را در مورد دعوت یمانیه آغاز می کنیم، با بسم الله الرحمن الرحیم والحمد لله رب العالمین و الصلاه والسلام علی محمد و آل محمد الائمه و المهدیین وسلم تسلیما.

واثق: پدر بفرمایید .

پدر: روایتهایی را برایتان ذکر می کنم که در آنها نام هایی وجود دارند،که امشب می خواهیم آن ها را بشناسیم.  در آن روایات دو لفظ (یمانی و سفیانی ) موجود است .

وشما فرزندانم چیزی در مورد یمانی خوانده اید؟

واثق: آری خوانده ایم ، ایشان قبل از امام مهدی(ع) ظهور خواهد کرد .

محمود: ومن می دانم که ایشان قبل از امام مهدی (ع) ظهور خواهد کرد و روایات وی را نشانه ای از نشانه های ظهور امام مهدی (ع) قرار داده اند.

احمد: آری پدر یمانی قبل از امام مهدی (ع) ظهور خواهد کرد ،وبه یادمی آورم که روایاتی درباره ی آن خوانده ام ،امیدواریم که شما آن را روایات را برایمان بازگوکنید .

پدر:بله حتماً روایاتی که مختص یمانی است را برای شما بیان خواهم کرد تا با چگونگی ظهور یمانی قبل از امام مهدی (ع) آشنا شوید.

روایت اول: ابی عبد الله (ع) فرمودند: :(خمس قبل قيام القائم من العلامات: الصيحة، والسفياني، والخسف بالبيداء، وخروج اليماني، وقتل النفس الزكية) ^([1]). (پنج نشانه قبل از قیام قائم (ع) است :صیحه و سفیانی و خسف در بیداء و خروج یمانی و قتل نفس زکیه).

روایت دوم : ابی عبد الله (ع) می فرمایند: (النداء من المحتوم، والسفياني من المحتوم، واليماني من المحتوم، وقتل النفس الزكية من المحتوم، وكف يطلع من السماء من المحتوم، قال: وفزعة في شهر رمضان توقظ النائم، وتفزع اليقظان، وتخرج الفتاة من خدرها)^([2]). (ندا از حتمیات است ، و سفیانی از حتمیات است، و یمانی از حتمیات است، و قتل نفس زکیه از حتمیات است  و پیداشدن کف دست در آسمان از حتمیات است ،و فرمودند :آشفتگی در ماه رمضان اتفاق میافتد که خوابیده را بیدار وبیدار را هراسان و دختر را از سرا پرده خارج می کند).

روایت سوم: ابی حسن رضا(ع) می فرمایند: (قبل هذا الأمر السفياني واليماني والمرواني وشعيب بن صالح، فكيف يقول هذا وهذا)^([3]). قبل از این امر سفیانی و یمانی و مروانی و شعیب بن صالح می باشد پس چگونه است گفته می شود این وآن ).

پدر : فرزندانم ملاحظه کنید؛ روایت اول پنج نشانه وعلامت را ذکر می کند که حتمی هستند ،یعنی احتمال وقوع آنها صد در صد است اما در بعضی تفاصیل ممکن است پس و پیش شوند - یا دچار تغییر شوند –و اصل سفیانی هم از نشانه های محتوم است .

سپس از میان علامات حتمی قبل از قیام قائم محمد بن حسن عسکری (ع) خروج یمانی  ذکر نموده اند، پس یمانی قبل از خروج قائم(ع) خروج می کند. عزیزانم در روایت دوم هم مفهوم ومعنی روایت اول را می یابید که بیان
می کند یمانی از علامات حتمی قبل از قیام امام مهدی محمد بن حسن عسکری (ع) می باشد .

امادر روایت سوم لفظ حتمی به کار نرفته فقط ثابت کرده که قبل از این امر-یعنی ظهور امام مهدی محمد بن حسن عسکری (ع) – سفیانی و یمانی وغیر آنهاست، ... نمی خواهم اذهان شما در ذکر غیر آن کسانی که روایت  آنها راذکر کرده ، مغشوش و پریشان کنم.

ادامه دارد ... 

برگرفته از کتاب گفتگوی داستانی درباره دعوت یمانی آل محمد ج 1

با ما در پستهای بعدی با ادامه این مبحث همراه باشید.

لینک سایت رسمی انصار امام مهدی (ع):

almahdyoon.co

---

[1]- شيخ طوسي  در کتاب غيبت روایت کرده با این اسناد: از ابن فضال، از حماد، از إبراهيم بن عمر، از عمر بن حنظلة (غيبت طوسي :436).

[2]- شيخ نعماني در کتاب غيبت با این سند روایت کرده: به ماخبر داد علي بن أحمد بندنيجي، گفت: ماراحدیث کرد عبيد الله بن موسى علوي، از  يعقوب بن يزيد، از زياد بن مروان، از عبد الله بن سنان (ص261).

[3]- شيخ نعماني در کتاب غيبت با این سند روایت کرده : به ماخبر داد محمد بن همام، گفت: مرا حدیث نمود جعفر بن محمد بن مالك، گفت: مرا حدیث نمود علي بن عاصم، از أحمد بن محمد بن أبي نصر  (ص262).