یمانی صاحب درفش های مشرقی (3)

یمانی صاحب درفش های مشرقی (1)

یمانی صاحب درفش های مشرقی (2)

در قسمتهای پیشین (جهت مراجعه بر روی لینک های بالا کلیک بفرمایید) روایاتی از اهل بیت (ع) توسط پدر برای فرزندان آورده شد که همگی در مورد صاحب پرچم های مشرقی بود و اینک ادامه بحث و روایات از کلام پدر خانواده:

روایت هفتم: رسول الله (ص):فرمود:

 (... ثم تجئ الرايات السود فيقتلونهم قتلاً لم يقتله قوم ثم يجيء خليفة الله المهدي فإذا سمعتم به فأتوه فبايعوه فإنه خليفة الله المهدي) ^([1]). 

(سپس پرچم های سیاه رنگی می آیند وبا آنان مبارزه اي می کنند که هیچ قومی اینگونه مبارزه نکرده سپس خلیفه خدا مهدی می آید، پس هنگامیکه در مورد او شنیدند بسوی او بشتابیدوبا او بیعت کنید زیرا اوخلیفه خدا مهدی است).

 روایت هشتم: عبدالله ابن عمر می گوید :

(يخرج رجل من ولد الحسين من قبل المشرق لو استقبلته الجبال لهدمها واتخذ فيها طرقاً)^([2]).

(مردی از فرزندان حسین از سوی مشرق خروج می کند که اگر کوه ها مانع او شوند.آنها را منهدم می کند و راه خود را پیش می گیرد).

و از کنارهم گذاشتن اين روايات چند امر را مي توان فهمید:

أمراول :همه ی روایات مشترک در یک معنی واحد هستند و آن اشاره به خروج قومی است از سوی مشرق، واین پرچم های مشرقی زمینه ساز قیام امام محمد ابن حسن مهدی (ع)هستند همان طور که از رسول الله (ص)روايت شده كه فرمودند: 

(يخرج ناس من المشرق فيوطئون للمهدي، يعني سلطانه) ^([3]).

(مردمی از مشرق خروج می کنند وبه مهدی عطا می کنند یعنی حکومتش را .)

أمردوم : روایت هفتم و هشتم ذکر می کنند، كسي که ازسمت مشرق خروج مي کندمردي از فرزندان امام حسین (ع)است اما روایت هفتم اسم شخصی که از مشرق خروج می کند را ذکر می کند كه او مهدی است.و مراد از آن،مهدی اول ذكر شده در وصیت رسول الله (ص) است به اینکه او اولین مؤمن به حرکت امام مهدی (ع) و اولین یاور پدر خویش می باشد و اوصاحب پرچمهای مشرقی است و پرچمهای مشرقی قبل از امام محمد ابن حسن عسکری (ع) ظهور می کنند. همانطور كه معلوم است .

در قسمت بعد با جمع بندی روایات از جانب پدر در خدمت شما خواهیم بود.

گفتگوی داستانی در مورد دعوت مبارک یمانی ج 1

سایت رسمی انصار امام مهدی (ع)

سایت رسمی انصار الامام المهدی (ع)

---

[1]- بحار الأنوار : ج 51 / ص 83.

[2]- كتاب الفتن لنعيم بن حماد المروزي: ص229، الملاحم والفتن للسيد ابن طاووس:179.

[3]- بحار الأنوار: ج 51/ ص 87.